ما میخوایم گفتگو کنیم ؟ نه ما دوست داریم که عصبانی باشیم...

چرا هر صحبتی رو میذاریم روی افکار منفی ؟ این چه عصبانیت هست که ما داریم ؟ از چه چیزی انقد گریزانیم ؟ وقتی همه یک موضوع رو نمیدونیم چطور میتونیم به این راحتی به خودمون اجازه بدیم که نسبت به درک خودمون عصبانی بشیم ؟ و همزمان برای اینکه چیزی چهارچوب افکارمون رو تهدید نکنه سریع بگیم که من دیگه اینجا نخواهم آمد چرا ؟ آیا دونستن حقیقت خیلی سخته ؟ اینکه انقد راحت برچسب بزنیم و بریم ؟ تهش هم بگیم مظلوم نمایی بوده ؟ چی میدونیم از عمق درد و فاجعه ای که هست برای تو یه روز کوچولو ...